“Tempus fugit”, zoals de burgemeester van een niet nader te noemen Belgische stad zou durven zeggen. Ik keek best een beetje verrast op bij de vaststelling dat “When you’re gone”, de debuutplaat van dit Antwerpse vijftal, al van 2019 dateert. Natuurlijk, de Covid-pandemie liet wat sporen na in ons aller tijdsbesef, maar toch…dik vier jaar…en het lijkt alsof we pas een week of wat geleden kennis maakten met hun muziek.

Maar kijk: daar zijn ze terug met een klein, maar fijn plaatje. Acht nummers slechts en amper 27 minuten speelduur. Sommigen zouden dat een EP noemen, maar de Heren Hüppertz, Crokaerts, Peeraer en Michielsen leveren een heus volwaardig album af, waarbij ze nogal strikt kwaliteit hebben verkozen boven kwantiteit, wat hen absoluut siert. Wie de band een beetje kent, weet eigenlijk wat te verwachten: akoestische muziek uit het grensgebied tussen Americana, country en bluegrass, geserveerd door erg mooi samen zingende stemmen en versierd met sober, maar wel bijzonder knap aankleedwerk van gitaren, mandoline, bas en dobro. Waar de gasten het zelf nodig vonden iets meer toe te voegen, deden ze een beroep op de pedalsteel van snarenwonder Bart Vervaeck, de drums van Tijl Piryns en de fiddle van Laura Cortese.

Allemaal eigen werk op deze plaat en ik moet zeggen dat de heren nog altijd de kunst verstaan liedjes in elkaar te draaien, waarbij je jezelf inbeeldt dat je ze wel eens eerder hoorde. Ik vind dat een grote kwaliteit en ik ben dan ook bijzonder verguld met dit plaatje: het samenspel is excellent, de stemmen klinken zoals je dat alleen maar kunt wensen en de melodieën klinken erg organisch. Dat houdt in, dat je al heel snel “mee” bent met deze songs. Om de titelsong als voorbeeld te nemen: de pedalsteel van Bart Vervaeck begint te huilen op precies het moment waarop je dat bij een eerste beluistering verwacht en het samenspel tussen die pedalsteel en de stemmen, is noch min, noch meer excellent en die benadering wordt ook toegepast op “Train Train”. De ruggengraat van de plaat -de vorige twee songs plus “Where did the Years Go?”- behoort tot het allerbeste dat we in tijden hoorden in de rootsmuziek. Ik overdrijf helemaal niet, al lijkt het tegelijk alsof ik een beetje tekort doe aan opener “Songbird” en “Sweet Goodbyes”, de beide songs waarop Laura Cortese haar fiddle bovenhaalt en demonstreert dat ze van vele markten thuis is, net zoals Paris Texas dat is.

Samengevat: verrast ben ik allerminst door deze nieuwe plaat: die beantwoordt namelijk ruimschoots aan de hoge verwachtingen die de voorganger gecreëerd had. Ik mag Paris Texas dan ook bijzonder veel live-optredens toewensen, want dat is pas helemaal hun ding: als deze vijf samen op een podium staan, gebeurt er iets, dat je moeilijk kunt beschrijven, maar dat je wel duidelijk voelt als je zelf tussen het publiek zit. Leve kleine plaatjes als deze “Bird in Hand” !

(Dani Heyvaert)